Ничем не отличаемся.

пятница, 09 ноября 2012

19:48

The Northernmost

I know I'm a pain, but you love me anywaу...

Наткнулась я на один белорусско-мовный интернет-журнал. Ссылка гласила "Белорусские девчата про секс с иностранцами". Не то, чтобы я когда-то там мечтала выйти замуж за иностранца, но стало просто интересно.
Кликнула на адрес в предверии интересных заметок по поводу европейцев, скажем.
Как же стало стыдно за этих девушек...
Почему? Потому что из представленных национальностей самым нормальным мне показалась "китаец".
Следующие далее: венесуелец, индус, армянин, арабы и турки....

Нет слов, чтобы описать эмоции. Скорее приведу последнюю историю про некую Свету (~~звезду минета~~), талантливую студентку все того же педа, которая "сустракалася з усходняга тыпу мужчынами на працягу 5 гадоу".
Статья на белорусском, но из названия уже все понятно. Не сдержалась на злостные комментарии.

читать дальше– Падчас вучобы ў педуне ( с 18, значится, до 22 лет) я моцна запала на туркаў ды арабаў. У мяне шмат іх было, каля пятнаццаці (за пять лет - 15 турков и арабов, грац) . Я падзяляла іх на «добрых», хто не парушае запаветаў Карану, і «дрэнных», хто прыехаў патусіць з беларускімі дзяўчатамі.

Алмас быў «добры»: мы, можна сказаць, сустракаліся амаль год.(Ну.. Да, можно сказать) Ён быў з Ірана, вельмі добра да мяне ставіўся. Цікавы быў, пяць разоў на дзень маліўся, дыванок рассцілаў у кірунку сваёй мячэці. Калі не было да каго ехаць, я тэлефанавала яму і казала, каб чакаў у госці. Ён рыхтаваўся, наводзіў парадак, сам вымыты, добрая парфума. А часам да каго прыязджаеш, а там брудна, дым ад цыгарэтаў, адразу бачна, што людзям на цябе пофіг. (А в борделях всегда накурено - я в "Заложнице" видела). Ён гатаваў смачную ежу, кальян заўсёды палілі. Пілі мы вельмі рэдка. З Алмасам мы нават не цалаваліся, ён мне не падабаўся як мужчына. Ён і не настойваў. Казаў, што хоча мець рускую жонку, але поглядаў сваіх не навязваў, толькі ролікі пра мусульманак паказваў. Я так зразумела, што ў сям’і ён – галоўны, а жанчына павінна насіць чадру.

Калі іранцы наогул нармалёвыя, дык іракцы і ліванцы пажадлівыя, як жывёлы.(Ага, кто бы говорил, крольчиха). Я больш цягнулася да «дрэнных».(Ты для них - такая же, лол) Адзін быў з Ірака, мы месяц сустракаліся. Паралельна з ім сустракалася мая сяброўка, яна мела на яго віды. Ён быў мусульманін, але рэлігія яго не парыла. Секс з Адзінам мне не падабаўся – чык-чык і ўсё. (Она вообще вкурсе, что ее за такое убить могут?)

Туркі і арабы розныя. У туркаў рэлігія не на першым месцы, яны больш падобныя да еўрапейцаў, мне з імі больш падабалася. У некаторых было шмат грошай, з імі можна было выйсці ды патусіць. Але каб штось такое незвычайнае запомнілася – не. Яны ж у Беларусь едуць, бо танней вучыцца, чым у Расіі, ды больш бяспечна. Ну і шмат прыгожых дзяўчат, гатовых ісці з імі на кантакт. Былі і тыя, хто здымаў кватэры, машыны ў іх былі, бізнес свой. Вялікіх падарункаў не рабілі ніколі, але і не прымушалі ні да чаго. Да сур’ёзных стасункаў не даходзіла – шмат хто казаў, што на радзіме іх чакае дзяўчына, таму ніякіх планаў, размоваў пра сям’ю нават і не было.
Схема знаёмстваў адна – ён падыходзіць да цябе на вуліцы, дыскатэцы, у «Макдаку», інтэрнаце. Звычайная фраза: у мяне ёсць піва і кальян, прыязджай. Дзеўкі на гэта і вядуцца. Потым усё як звычайна. Некаторыя заляцаюцца вельмі прыгожа. Дуйгу частаваў мяне на дыскатэцы розным смакоццем, потым мы пайшлі ў «Банана кафэ», пасля ў краму, дзе набылі фруктаў, потым паехалі да яго. І ўсё так мякка і пяшчотна. Да аднаго турка ездзіла глядзець «Еўрабачанне». У нас нічога не было, але я заснула на яго ложку і захварэла на каросту.

Секс з туркамі нармалёвы, але ўсё па-рознаму. Сустракаліся наогул цнатлівыя, якія баяліся ўсяго – у іх жа да шлюбу з дзяўчатамі нельга быць. Некаторыя, наадварот, вельмі бесцырымонныя – бачна, што яны не першы год у Беларусі жывуць. Засцерагаюцца прэзерватывамі, але не ўсе.
Цяпер я з імі і не сустракалася б, бо не цікава. Я ўжо ведаю, што ім трэба і што яны будуць казаць. Неяк сустрэла аднаго са сваіх старых знаёмых на «Шайбе», ён тут жыве сёмы год, і нічога не змянілася. Тое ж: «Паехалі да мяне…» У іх на радзіме з дзяўчатамі так проста нельга, а тут можна. Мой першы мужчына быў турак, мы сустрэліся на дыскатэцы, былі знаёмыя дзесяць дзён. Як усё здарылася, ён знік. Потым я яго бачыла, дык ён вочы хаваў – напэўна, сорамна было.

*фэйспалм* Как жаль, что у нас в стране есть девушки, для которых перепихон с турком на один раз - нормальное явление.

@темы: "нужно выговориться", "мда, печалька"